Choroba Hashimoto

Hashi­moto – co to wła­ści­wie jest za cho­roba i co ją powo­duje.
Nazwa cho­roby pocho­dzi od nazwi­ska japoń­skiego chi­rurga dr Hakaru Hashi­moto, który jako pierw­szy w roku 1912 opi­sał cztery przy­padki tej cho­roby. Popu­larne obec­nie Hashi­moto to prze­wle­kłe, lim­fo­cy­towe zapa­le­nie tar­czycy. Cho­roba ta jest zali­czana do cho­rób o podłożu auto­im­mu­no­lo­gicz­nym.
W nor­mal­nych warun­kach, czyli w zdro­wym orga­ni­zmie układ immu­no­lo­giczny chroni przed zaka­że­niami. Nie­stety w wyniku nie­pra­wi­dło­wego pobu­dze­nia układu immu­no­lo­gicz­nego docho­dzi do powsta­nia prze­ciw­ciał prze­ciwko wła­snej tar­czycy.
Takie dzia­ła­nie powo­duje prze­wle­kłe zapa­le­nie tar­czycy, które jest cał­ko­wi­cie nie­bo­le­sne. Przez lata wynisz­cza ten gru­czoł i pro­wa­dzi do zmniej­sza­nia pro­duk­cji hor­mo­nów.

W obec­nych cza­sach wystę­po­wa­nie cho­roby jest coraz częst­sze. To prze­wle­kłe zapa­le­nie tar­czycy jest naj­częst­szą przy­czyną niedoczyn­no­ści. Choć Hashi­moto zwięk­sza się z wie­kiem, wystę­puje zwłasz­cza u osób po 60 roku życia, to coraz czę­ściej jest dia­gno­zo­wane u osob mło­dych, dzieci i człon­ków rodziny. Rów­nież wystę­puje u osób z innymi cho­robami auto­im­mu­no­lo­gicz­nymi jak np. cukrzyca typu 1, celia­lia itp.

Prze­bieg cho­roby może być bar­dzo róż­no­rodny. Jed­nak głów­nymi obja­wami wska­zu­ją­cymi na nie­do­czyn­ność tar­czycy są:

• cią­głe uczu­cie zimna,
• zmę­cze­nie­/sen­ność,
• depre­sja,
• zabu­rze­nia pamięci,
• zwięk­sze­nie masy ciała,
• rzad­sze odda­wa­nie stol­ca­/za­par­cia,
• spo­wol­nie­nie czyn­no­ści serca, nad­ci­śnie­nie tęt­ni­cze,
• sucha, łusz­cząca się, blada skóra, suche włosy,
• zabu­rze­nia mie­siącz­ko­wa­nia, nie­płod­ność.

W bada­niach labo­ra­to­ryj­nych można stwier­dzić RÓWNIEŻ zwięk­szone stę­że­nie cho­le­ste­rolu i nie­do­krwi­stość.  Objawy roz­wi­jają się powoli (w ciągu lat), w miarę stop­nio­wego nisz­cze­nia gru­czołu tar­czo­wego i zmniej­sza­nia się pro­duk­cji hor­mo­nów tar­czycy; mogą mieć rów­nież różne nasi­le­nie – od łagod­nego do bar­dzo cięż­kiego. Nasi­le­nie obja­wów zależy przede wszyst­kim od czasu trwa­nia niedoczyn­no­ści tar­czycy oraz stop­nia nie­do­boru hor­mo­nów. Gene­ral­nie im dłu­żej trwa nie­do­czyn­ność tar­czycy i im bar­dziej jest nasi­lona, tym głęb­sze są towa­rzy­szące jej objawy. Skutki cięż­kiej niedoczyn­no­ści tar­czycy mogą obej­mo­wać cho­roby serca, nie­płod­ność, a w bar­dzo cięż­kich przy­pad­kach nawet śpiączkę. Z dru­giej strony osoby z uta­joną niedoczyn­no­ścią tar­czycy mogą nie zauwa­żyć u sie­bie żad­nego z wymie­nio­nych obja­wów; cho­robę można wów­czas wykryć jedy­nie na pod­sta­wie badań hor­mo­nal­nych.